Ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, φύση ανήσυχη και πληθωρική, είχε απο μικρός πολλά και μεγάλα οράματα. Η δημιουργική του τρέλα πήρε σάρκα και οστά στο ορεινό τοπίο του Βερτίσκου, στην Όσσα. Εκεί ξεκίνησε το 1974 την προσπάθεια αναβίωσης του αμπελοοινικού παρελθόντος του χωριού. Εγκατέστησε τον πρότυπο αμπελώνα του, ένα αμπελο-πάρκο όπως δικαίως το ονομάζει ο ίδιος, όπου τα αμπέλια εκτείνονται ανάμεσα σε συστάδες από βαλανιδιές, οξιές, καστανιές και σε εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς γωνιές. Ακολούθησε η δημιουργία του οινοποιείου, της μικρής εκκλησίας, η ανάπτυξη του οινοτουρισμού.
Σε συνάντηση φίλων, με αφορμή την έναρξη της ΔΕΤΡΟΠ, τελειώνοντας με τις αγγαρείες που μας φόρτωσε ένας εξ' αυτών βγήκαμε σε ουζερί-καφενείο της Θεσσαλονίκης για να χαλαρώσουμε με παραδοσιακή μουσική, μεζέ και κρασί. Η επιλογή τού κρασιού ήταν η Μαλαγουζιά του Μπαμπατζιμόπουλου, η οποία μάλιστα άλλαξε ετικέτα και όνομα, βάζοντας πάνω απο το όνομα της ποικιλίας το Δούρειος με την μορφή ενός αλόγου στην κορυφή της ετικέτας. Θαυμάσια, σκέφτηκα ο Κυρ-Ανέστης παραμένει ενεργητικός και ανήσυχος όπως εδώ και σχεδόν 70-80 χρόνια.
Δούρειος μαλαγουζιά λοιπόν με το γνωστό λαμπερό χρώμα της ποικιλίας και αρκετές φυσαλίδες. Η πρώτη αίσθηση στη μύτη ήταν θειώδους αλλά όπως με διαβεβαίωσαν και οι υπόλοιποι μάλλον έχω γίνει ''υπερευαίσθητος'' με τέτοια θέματα (έχουν δίκιο αλλά υπάρχει δικαιολογία και θα την εξηγήσω σε επόμενη δοκιμή). Λεμόνι, ροδάκινο, νεκταρίνι, και λουλούδια, γιασεμί, κιτρο-λεμονανθοί προσδίδουν μια φρεσκάδα στο κρασί απο την αρχή ως το τέλος. Σώμα ελαφρύ, δροσιστικό με το λεμόνι να κυριαρχεί και εδώ ταυτόχρονα με άλλα φρούτα όπως και στη μύτη. Φινετσάτο και πλούσιο με καλή ένταση και επίγευση δείχνει οτι ο ''πατριάρχης'', ας μου επιτραπεί η έκφραση, της απόσταξης στην Ελλάδα παραμένει ''πιστος υπηρετης'' της αμπελουργίας και των παραγώγων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου