Είναι η Bonarda το επόμενο αστέρι της Αργεντινής;

Η Bonarda είναι αυτή τη στιγμή η δεύτερη πιο πολυφυτεμένη ερυθρή ποικιλία στην Αργεντινή μετά το Malbec. Σε άλλες χώρες δεν καλλιεργείται ιδιαίτερα, στην Καλιφόρνια, όπου ονομάζεται Charbono και υπάρχουν μόνο, περίπου, 100 στρέμματα ιδιαίτερα στη θερμή Calistoga AVA, ενώ στη Γαλλία υπάρχουν πολύ λίγα στρέμματα στη περιοχή της Σαβοΐας και στη Jura. Στην Ιταλία από όπου προέρχεται το σταφύλι μια και η Σαβοΐα, πατρίδα της ποικιλίας, προσαρτήθηκε στη Γαλλία το 1860, καλλιεργείται Bonarda με άλλα ονόματα όπως η Bonarda dell'Oltrepò Pavese που αποδείχθηκε πως είναι η ποικιλία Croatina, επίσης η Bonarda Novarese η οποία στην πραγματικότητα είναι η ποικιλία Uva Rara και τέλος η Bonarda Piemontese η οποία είναι Bonarda επιτέλους!
Η Αργεντίνικη είναι η ποικιλία Douce Noir, της Σαβοϊας όπως προείπαμε, και έφτασε στη χώρα στα μέσα του 19ου αιώνα μαζί με πολλές άλλες ποικιλίες. Το ξηρό κλίμα της Αργεντινής βοήθησε την επιρρεπής σε αρρώστιες Bonarda να αποδώσει τα μέγιστα βρίσκοντας τις τέλειες συνθήκες καλλιέργειας. Η μεγάλης διάρκειας ηλιοφάνεια, η έλλειψη βροχοπτώσεων, η καλλιέργεια σε μεγάλα υψόμετρα, βοηθούν τη Bonarda να δώσει πιο ζουμερό και φρέσκο φρούτο από την Ευρώπη με λιγότερες τανίνες και υψηλότερη οξύτητα.

Ετικέτες μονοποικιλιακών Bonarda

Το κύριο στιλ κρασιών είναι ελαφρά, φρουτώδη με μαύρο κυρίως φρούτο, νότες λουλουδιών, μπαχαρικών, καθόλου έως λίγο βαρέλι, μέτριες με λίγες τανίνες, υψηλή οξύτητα και σώμα συνήθως μέτριο. Είναι όπως μπορείτε να καταλάβετε ευκολόπιοτο και μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν το καθημερινό, απλό και πολλές φορές χύμα κρασί των Αργεντινών. Υπάρχουν βέβαια και παραγωγοί που βγάζουν πιο περίπλοκα κρασιά, με βαρέλι, δυνατότητα παλαίωσης, περισσότερο πολύπλοκα αλλά η φύση του σταφυλιού είναι τέτοια που ευνοεί τη δημιουργία απλών κρασιών. Αρκετές φορές χρησιμοποιείται και σε χαρμάνια με άλλες ποικιλίες για να προσδώσει πιο φρουτώδη και ζωηρό χαρακτήρα.
Λόγω της υψηλής οξύτητας και των χαμηλών τανινών η Bonarda ταιριάζει με μεγάλη ποικιλία φαγητών από βοδινό μέχρι μεγάλο ψάρι, τόνος Αγίου Όρους στα κάρβουνα μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό. Μπορεί να ταιριάξει άνετα με πικάντικες γεύσεις αλλά και πιάτα με φρούτα (ανανά, μάνγκο), τέλος στις γλυκόξινες γεύσεις είναι δύσκολο να βρεθεί κάτι που να μην ταιριάζει καθιστώντας την υποψήφια συνοδό για όλα σχεδόν τα φαγητά.
Συμπερασματικά πρόκειται για μια ποικιλία που θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον καθώς τώρα ανακαλύπτουν και οι Αργεντινοί παραγωγοί βγαίνοντας από την πεπατημένη και δοκιμάζοντας τις δυνατότητες της ποικιλίας αλλά και τα όριά της.